De zestiende theaterproductie van de Efteling is anders dan alle voorgaande. Caro laat de ‘mallemolen van het leven’ zien, haast zonder gesproken tekst, maar bomvol herkenbare liedjes, vernuftige acrobatiek, geraffineerde effecten, energieke dansen en overweldigende decorstukken. In Caro ontvouwt zich het leven van Oscar, vanaf zijn onbekommerde kinderjaren, via zijn reislust als jongvolwassene, zijn verliefdheid en huwelijk met Eva tot aan zijn vaderschap. In de tocht door zijn leven eindigt Oscar als opa, genietend van zijn kleinkind dat pas aan het begin staat van het ritje in ‘de mallemolen van het leven’, waarin we allemaal een eigen rondje meedraaien.
Feest van herkenning
Caro is zeventig minuten lang feest. Een feest van herkenning. Een feest van kleuren, muziek en beweging. Een feest van het leven in optima forma, met het ene vrolijke moment na het andere. Maar Caro schuwt ook de soms donkere zijden van het leven niet. “Oscar is net veertig geworden en hij heeft samen met Eva een kind. En dan verliest hij zijn vrouw”, haalt Stanley Burleson de meest trieste scène maar voor de regisseur van Caro ook het meest bijzondere moment in de voorstelling aan. “We kunnen ons allemaal voorstellen dat als je je vrouw zo jong kwijtraakt, dat je leven dan ineenstort en dat je geen levenslust meer hebt. Maar dan komt zijn kleine dochter van tien bij hem en die kijkt er heel anders tegenaan. Kinderen leven met de dag. Zijn dochtertje ziet regen, tranen, en ze begint daarmee te spelen. Zo trekt ze haar vader uit zijn diepe dip. Hij komt er achter dat het leven absoluut nog de moeite waard is en dat hij een kind heeft dat nog groot moet worden. Een dochter die volwassen wordt en ook weer een kind krijgt. Daarmee laat je zien dat het leven altijd de moeite waard blijft, wat er ook gebeurt.”
Meest bijzondere moment
“Er zitten diverse iconische momenten in Caro, maar ook ik vind de scène waarin mijn vrouw Eva sterft het meest bijzonder”, zegt Ton Peeters, die Oscar speelt. “Mooi dat ze dat aangedurfd hebben. Er is over getwijfeld omdat er veel kinderen in het theater zitten, maar doodgaan is onderdeel van het leven. Het gebeurt helaas dat ons mensen al op jonge leeftijd ontnomen worden, dat hoort erbij. In de show wordt het heel stijlvol gedaan, met de magnifieke klassieke Danse Macabre uit het Spookslot en elegante dans. Absoluut het meest bijzondere moment. Meteen daarop volgt de dansscène met het regengordijn waarin ik een enorme bak water over me heen krijg. Alles bij elkaar geeft dat een fantastisch effect!”
Prachtige symboliek
Hoofdrolspeler Marcel Visscher is het met Stanley en Ton eens: “Als het water in schitterende patronen omlaag valt en Oscar en zijn dochter samen in de regen dansen, heb ik het gevoel dat de moeder als engel nog meekijkt. Het water dat over hen wordt uitgestort wast symbolisch alle ellende weg. De show zit vol met van die prachtige symboliek, het verhaal met de trouwring bijvoorbeeld, het is allemaal heel slim gemaakt.” Creatief directeur Olaf Vugts glundert bij het horen van zoveel lof op de theatershow. “Ja, die scène met de Danse Macabre en het verlies is heel aangrijpend. De muziek, het water, de vader die daar ligt. Dan kijk ik naar de gezichten van het publiek en dan weet ik dat dit een visueel spektakel is. Dit is een attractie, maar dan zeventig minuten lang. Geen twee, vijf of tien, maar zeventig minuten lang heb je de mogelijkheid om mensen te boeien met het verhaal dat we willen vertellen. Dat is prachtig om te doen.”
Ouder worden
De scène waarin de vrouw van Oscar sterft is een publiekslieveling en staat ook bij Olaf Vugts hoog op het lijstje, maar zijn eerste keus is toch de scène waarin de kleine Oscar en Eva in de spiegel kijken naar de oudere Oscar en Eva. “Dat ontroert me telkens weer. Want ik zie daar wat ik zelf ook heb meegemaakt. Wat alle mensen meemaken. Daarnaar hebben we gezocht in Caro: wat raakt nu iedereen? En al die momenten raken iedereen, het ene nog meer dan het andere. Die spiegel treft mij zo enorm omdat je wéét dat je groter bent geworden. Dat je broer of zus vraagt ‘Gaan we met Lego spelen?’ en dat jij dan zegt: ‘Nee, dat gaan we niet doen’. Het realiseren dat je ouder wordt, dat vind ik het allermooiste moment.”
Melancholie van tijd
Het in de spiegel kijken en beseffen dat je ouder wordt is ook de favoriete scène van Marcel Visscher en Talita Angwarmasse. Marcel en Talita spelen Meneer en Mevrouw Tijd. Samen zingen ze tijdens de spiegelscène ‘When we were young’. “Het nummer gaat over de melancholie van tijd”, vertelt Marcel. “We kijken naar twee prachtige kids. Ze staan te dansen met twee iets oudere jongeren die alles in spiegelbeeld doen. Ik vind dat beeldschoon. Het nummer is heel fijn om te vertolken, ik vind het heerlijk om met Talita te zingen, en dan draait alles ook nog, dat voelt echt als een magisch moment.” Talita knikt instemmend: “Tijdens dat duet draaien wij aan de tijd. Toen ik die kleintjes in de spiegel zag dansen dacht ik: ‘Zo ben ik ook begonnen’. Als kind, en nu sta ik hier, dat is voor mij een mooi, haast emotioneel moment.”
Vertederend
Stanley Burleson is ook heel blij met het eerste deel van Caro. “De openingsscène toont twee kinderen die een onbegrensde fantasie hebben. Ze spelen met elkaar en met alles wat ze om zich heen zien. Juist als er nog geen romantiek in het spel is en ze gewoon vriendje en vriendinnetje zijn. Ze spelen met blokken, zien in hun fantasie een draak en gaan de lucht in op paddenstoelen die we allemaal kennen uit de Efteling. Die ongeremdheid, nog voordat het verhaal serieus wordt, ik vind dat vertederend om naar te kijken. Omdat we ons allemaal kunnen herinneren hoe het was als kind, hebben we dat openingsstuk ook vrij lang gemaakt. Er wordt geen oordeel geveld over hoe en met wat de kinderen spelen. Dat verandert als je ouder wordt, dan ben je veel meer bezig met wat een ander van je vindt. Als volwassene moet je dat de rest van je leven missen, omdat onze maatschappij nu eenmaal zo in elkaar zit. Dan ben je het kwijt. Daarom is dat deel van de show zo mooi.”
Beeldtaal
In Caro draait alles om beeldtaal, geluid, muziek en bijzondere effecten als metershoge vlammen en twinkelend vuurwerk. Er wordt nauwelijks gesproken en dat heeft alles te maken met de ambitie van de Efteling om van een attractiepark uit te groeien tot een internationale verblijfsbestemming. In Caro wordt hoogstens met wat woorden gestrooid, en dan vaak ook nog in een buurtaal. De sleutel die een schatkist opent wordt ‘the key’ of ‘la clé’, het varkentje van de Stoomcarrousel heet liefdevol ‘Piggy’ en de clown die laat zien hoe sterk hij is gromt vervaarlijk ‘strongguh’. In Caro tolt, draait en duizelt het, maar de theatershow is ook Fabelhaft, endless, vertigineux en breathtaking. En de bezoekers? Die krijgen goosebumps. Of Gänsehaut.
16 september 2018 © Tekst: Adri van Esch – Foto’s: Efteling
