‘Het Land van Ooit is vol vandaag. Een andere dag ontvangen wij u graag.’ Een groot bord achter de coulissen van de Ridderarena verwijst naar betere dagen voor het pretpark in Drunen. Toch maakte het failliete bedrijf het afgelopen weekend op de valreep nog twee ware gloriedagen mee: duizenden ‘anderlanders’ trokken nog éénmaal de grens naar Ooit over om een laatste blik te werpen in het land waar kinderen de baas waren en om te zien of er nog iets op de kop te tikken viel. Voor potentiële kopers bleek de Koningssael omgetoverd in een walhalla vol curiositeiten. Tientallen meters kledingrekken met honderden fantasierijke kostuums, creaties waar het Land van Ooit zo bekend om was, deden liefhebbers likkebaarden. Goed voor carnaval of amateurtoneel, was de vaak gehoorde reden voor de interesse. 

Jonkheer van de klare snaren

Ook oud-Ooiters zochten in de stellingen naar de kostuums die zij zelf in functie ooit nog hebben gedragen. En ze noteren de veilingnummers: 2541 tweedelig theaterkostuum ‘Page Polle’, 2557 theatercape ‘Rondalia’ of 2588 groengoud kostuum ‘Jonkheer van de klare snaren’. De Ooit-managers waren meesters in het bedenken van namen, in het omtoveren van niets in iets. Een roestig half in de grond gegraven schip was geen schroothoop maar een ‘UDO’ (Unexpected Digging Object), een simpel pergolastraatje werd ‘Duizend stappen’ en een aaneenschakeling van steigers en stellages heette er heel mysterieus ‘Raknest’. Het Amsterdamse veilinghuis Troostwijk, dat de failliete boedel in opdracht van de Belastingdienst en curator Berendsen gaat verkopen, laat zien ook kaas gegeten te hebben van opwaardering: een kitscherige roodfluwelen stoel heet in de catalogus ‘Koninklijke sterfauteuil’ en een alledaags voetenbankje is plots ‘nostalgisch’.

Baronale zetels

Buiten in het park staan nog meer fauteuils te koop: de ‘Baronale zetels’ van de BN’ers die eens de eer hadden om tot baron of baronnes van Ooit tot worden geridderd. Maar de monumentale stoelen van onder meer Marco Borsato, Louis van Gaal, Ali B., Dick Bruna, Anky van Grunsven en Wim Kok blijken niet in trek, ondanks hun A-locatie langs Paladijn, de Kalverstraat van het Land van Ooit. Ze staan er triest bij. De hele sfeer in het buitengebied is wat treurig, alsof de eeuwenoude bomen, de carnavalesk gekleurde reuzen en de levensgrote verrijdbare taartpunten weten dat het onvermijdelijke staat te gebeuren: de ontmanteling van hun park. Voor het kasteel van de graven van d’Oultremont lopen de soldaten van Napoleon fier rechtop hun Waterloo tegemoet. Hoe symbolisch. 

Scharrelende koopjesjagers

Binnen in het schandelijk roze geverfde monument is de ontluistering nog groter: koopjesjagers scharrelen tussen de roestvrijstalen schalen, de kandelaars, de stapelstoelen en de bier- en wijnglazen en nieuwsgierigen dringen door tot in het hart van het kasteel: de bovenkamers en de keuken. Daar lijkt het alsof het personeel als bij toverslag het werk heeft neergelegd. De thee staat nog op tafel, naast elk kopje ligt keurig een koekje en bordjes aan de muur wijzen de medewerkers op de juiste handelswijze: ‘Rood linnen en tafelrokken naar het atelier, nat linnen uithangen zodat het droogt’. Bewakers houden een oogje in het zeil, want hier is voor wie liever proletarisch winkelt dan via de veilingsite veel te halen. Schilderijtjes, serviezen en bloempotten met licht erin. In de volle voorraadkamer staan pakken croutons, fussili, rijst en kaasstengels in de schappen. En potjes witte gepelde druiven op lichte siroop. “Het stinkt hier, hè papa”, analyseert een kleuter. Tot voor kort was zij nog de baas op deze 44 hectaren grond. Nu heeft de curator de scepter overgenomen. Het is helder: Ooit is over. Definitief.

Oranje muren, blauwe plafonds

Bezoekers aan de kijkdagen vragen zich staand voor een kluis af of daarin wellicht de financiële redding voor het Land van Ooit zit. Wie een kijkje in de brandkast wil wagen, merkt al snel dat de deur geen krimp geeft. Maar veel mag niet verwacht worden van de inhoud van de safe: een bordje bovenop zegt ‘Toiletbezoek € 0,20’. Opvallend is hoezeer het eens eerbiedwaardige kasteel onteerd is door de voormalige eigenaren van het Drunense pretpark. Oranje muren, blauwe plafonds met gouden sterren, roze vloeren, kermisbonte kroonluchters, het respect voor dit stukje erfgoed was ver te zoeken. De nieuwe eigenaar – de gemeente Heusden – zal het pand naar verwachting snel in originele staat terugbrengen. Wat ze gaat doen met het inpandige Baroktheatertje – waar tijdens de kijkdag het blauwe gordijntje dicht bleef, kapotte kleerhangers her en der op de vloer lagen en de discobal werkeloos bleef hangen – is nog niet bekend. 

Anno Domini 19

Even verderop, in het Reuzenland, staat een man driftig gebarend te telefoneren. “Hier kunnen we nog wel wat winst op maken. We zetten het gewoon op Marktplaats. Het is haast splinternieuw”, roept hij enthousiast, wijzend naar een houten speeltoestel. In het Reuzenland is het betrekkelijk rustig. Niet alleen de regen verjaagt de meeste bezoekers naar het grote manegetheater en de Koningssael, ook de lucht van loempia’s en andere snacks lonkt. Voor het verzorgen van de inwendige mens is De Smulkar ingehuurd, die zijn mobiele frietkraam heeft geparkeerd naast het Ooit-winkeltje ‘Frietje, Kroketje, Wat Letje’. Al etend worden de hoogtepunten van het creatieve en unieke parkconcept bekeken op de Wall of Fame. De eremuur heeft foto’s van televisieopnamen en somt de paarden op die hier gewoond hebben, met hun eigen en hun Ooitse naam. Vomar werd Ster, Trees heette hier Troe, om over de wereldberoemde Kos met de Snor maar niet te spreken. Zelfs paarden werden hier sterren. Maar dat was ooit. Niet nu. Anno Domini 19 – negentien jaar na de opening – is het gedaan met de woonplaats van de Gouverneur, Kloontje het Reuzenkind, Sap de Aardwortel, Jean d’Orange, Rondalia en De Luie Lakei. Zijn luie treintje is verkocht, net als de Ooito, de Fatboys, het kinderspringkasteel en carrousel Tiereliere. Ooit is een vervlogen droom.

Lees verder

► Wat ging er mis met het Land van Ooit?
► Efteling overwoog mediapark in Land van Ooit
► Definitief afscheid roze kasteel