Oog en hart raken

In Bobbejaanland is ruimte voor de menselijke maat, en voor ambiance, beleving, interactie en service.

“Goeiemorgen! Wat een lekker weer hè?! Geniet er van!” De moeder met twee kleine kinderen zwaait vriendelijk terug. En honderd meter verder: “Hallo jongens, smaakt het ijsje?” De heftig knikkende gezichten toveren een glimlach op het gezicht van Roland Kleve. Bobbejaanland is net een half uur open en de directeur maakt een wandeling door het park. De zon schijnt, alle attracties draaien en de sfeer is gemoedelijk. Precies zoals Kleve het graag heeft. Hij zwaait naar enkele personeelsleden, laat hoffelijk een familie met kinderwagens passeren en raapt een verdwaald velletje papier op.

 

Minstens één keer per dag probeert hij wel zo’n rondje door het park te maken, zegt hij. Om contact te leggen, te kijken hoe het land er bij ligt en te luisteren naar bezoekers en personeel. Net voordat we het kantoorgebouw binnenlopen schiet hij nog even naar een Caribisch orkestje dat op het punt de gasten in een nog zonnigere stemming te brengen. “Maak er een mooie show van mensen!”, pept hij het groepje op en hij steekt een duim omhoog. Dit is precies wat de onlangs aangetreden directeur wil: oog hebben voor mensen en ze in het hart raken.

– – – 

Op zijn kantoor – dat aan alle kanten een halve eeuw Bobbejaanland uitstraalt, met overal historische foto’s, beeldjes, plattegronden en oorkondes – legt Roland de achterliggende gedachte uit. “Ik wil de focus leggen op wat in het verleden is weggezakt of weggevallen. Ik hoor wat bezoekers, personeelsleden en managers te vertellen hebben, breng dat samen en geef dan accenten aan waar we aan moeten werken. Ik luister, maak overwegingen en zet een strategie uit, dat is mijn werkwijze.” Kleve weet al welke kant hij met Bobbejaanland op wil: deze winter nog staat het onderhoud van het park centraal. De jaren daarna staan in het teken van vernieuwing: nieuwe motoren in attracties, meer decoratie, een new look voor het park.

 

Daarna is het ook weer tijd voor aanvullende attracties. “Maar eerst moet de basis goed zijn. Het oog en het hart moeten positief geraakt worden. Om te beginnen met een lik verf; het moet er gelikt uit zien, dat is essentieel voor de beleving. De mensen vinden Bobbejaanland plezant, groen en gemoedelijk. Dat moeten we vasthouden en versterken. Het hart raken is een veelzijdige en complexe materie. Dat kan met verschillende elementen op straten en pleinen, met interactie en ambiance. In Kinderland bijvoorbeeld moet kindermuziek klinken en in de cowboystad westernmuziek. En het liefst heb ik ook nog dat er cowboys en -girls rondlopen en een hillbilly-orkestje. Live muziek, een clown op stelten, rondtrekkende jongleurs, ze voegen iets toe, maken het park levendig. Dat zou ik elke dag wel willen.”

– – –

Een belangrijke rol om gasten in het hart te raken is weggelegd voor het personeel van Bobbejaanland, vindt Kleve. “Zij maken het verschil. Niet ik; ik sta niet bij El Rio of Dreamcatcher. Zij moeten door de knieën gaan als ze kinderen aanspreken, servetjes meegeven bij een frietje, mensen vriendelijk de uitgang van een attractie wijzen. Het personeel moet het doen, niemand anders. De bewustwording daarvan geldt niet alleen voor Bobbejaanland, maar voor elk bedrijf, ook voor een bank of een begrafenisondernemer. Gelukkig heeft ons personeel al het imago uiterst vriendelijk te zijn. Zeker in de ogen van Nederlanders: die worden hier standaard met ‘u’ aangesproken en ze ervaren dat als hoffelijk en beleefd. We gaan dat aspect nog verder versterken.”

 

Roland Kleve – die jarenlang manager was van de Walt Disney Studios bij Parijs – haalt een voorbeeld aan. “Toen de Studios open gingen, heb ik alle veertienhonderd nieuwe medewerkers zelf getraind. In groepen van 75 personen, tel maar uit hoeveel trainingen ik gegeven heb. Dat vond ik belangrijk: iedereen moest me gezien hebben, gevoeld hebben zelfs. Als je de baas bent, moet je er ook écht zijn. Als je manager bent van een team, moet je weten wat er reilt en zeilt, ook op het persoonlijke vlak. Het is goed als je weet dat de zus van een medewerker in scheiding ligt, dat een oma erg ziek is, dat een kind de griep heeft. Je kunt dan aan een collega niet alleen vragen of hij of zij even een doekje over de toonbank wil halen, maar ook of de kleine weer beter is. Ik ben een gevoelsmens; gemoedelijkheid en een warme sfeer zijn essentieel voor mij.”

– – –

Sinds begin mei voert Roland Kleve (47) de algemene dagelijkse leiding van Bobbejaanland en onderhoudt hij de contacten met de Spaanse groep Parques Reunidos, sinds 2004 eigenaar van het park. Kleve wil verder bouwen op de erfenis die in de afgelopen vijftig jaar met zorg werd opgebouwd door onder meer naamgever wijlen Bobbejaan Schoepen en zijn vrouw Josée. Om de banden met de familie Schoepen – die in de voorbije jaren waren verwaterd – te herstellen, stond Roland vrijwel onmiddellijk na zijn aantreden bij de weduwe van Bobbejaan op de stoep. In letterlijke zin geen grote stap – Josée Schoepen woont nog steeds op het parkterrein –, in figuurlijke zin wel omdat de relatie met de grondleggers onder het directeurschap van Kleve’s voorganger danig was vertroebeld.

 

“Bij de eerste kennismaking met het managementteam van Bobbejaanland werd me gevraagd: ‘Wat ga je morgen als eerste doen?’ Ik ga met een bos bloemen naar Josée Schoepen, was mijn antwoord. Met haar man en haar zus Wies heeft zij dit park neergezet. Daar ben ik trots op en zij is dat – heel terecht – ook. Vergelijk het met Disney: Walt was de grondlegger en hij speelt daar nog steeds een hoofdrol, ondanks dat hij al 45 jaar geleden is overleden. Voor dit park zijn Bobbejaan en zijn vrouw van essentieel belang. De kennismaking verliep allerhartelijkst. De voordeur ging open, ik stelde mezelf voor en Josée zei: ‘Komt u binnen, ik wil u graag leren kennen’. Nu zie ik haar heel regelmatig, tot soms wel drie keer per week. Daar ben ik heel blij mee.” (Josée Schoepen overleed op 13 september 2013, red.)

 

– – –

Hoewel Bobbejaanland zich heel nadrukkelijk ook richt op de Zuid-Nederlandse markt, is en blijft het een Vlaams park. Past daar een Nederlander als directeur? Roland lacht. “Ik kom oorspronkelijk uit Waalre. Ik heb mijn jeugd doorgebracht in de Kempen, en die streek is grensoverschrijdend. Als ze me vragen: ‘Bent u een Hollander?’, dan zeg ik: ‘Ik ben een Brabander’. Voor Vlamingen is dat echt een verschil.”

“Bij Disney was ik in verschillende directiefuncties steeds verantwoordelijk voor een deel van het geheel”, vertelt Kleve. “Deze uitdaging is voor mij extra boeiend omdat ik nu verantwoordelijk ben voor een compleet park in al zijn facetten. Ik wil dingen veranderen, verbeteren en verfijnen.” Met Roland Kleve is de menselijke maat terug in Bobbejaanland. Bezoekers zullen dat gaan merken; als het aan de nieuwe directeur ligt komt er meer sfeer, een vriendelijkere uitstraling, hernieuwde aandacht voor de wortels van de onderneming en een nog betere service. Bobbejaanland wordt nóg meer ’t Plezantste Land van België.  – – –

 

 

 

 

2011 © Tekst: Adri van Esch voor Parkplanet
Foto’s: Parkplanet, Bobbejaanland