De 83-jarige Mia neemt triomfantelijk plaats op een muzikale paddenstoel. De vier jaar oudere Rein gaat nog een stapje verder: behoedzaam zakt hij op zijn knieën. Rein buigt zich voorzichtig helemaal voorover tot zijn hoofd bijna bij de grond is. Langzaam legt hij zijn oor te luister op de paddenstoel. “Wie maakt toch die muziek?”, knipoogt hij. Rein en Mia worden gadegeslagen door een groepje glimlachende senioren. Rollators en stijve heupen verhinderen dat zij net als de krasse tachtigers op de grond in Kaatsheuvel neerzijgen of zich, zoals miljoenen andere bezoekers, laten fotograferen op een paddenstoel in het Sprookjesbos. Ze hadden het graag gewild. Want hier komt pure nostalgie naar boven: ooit legden ook zij hun oor op de hoed van de paddenstoel. Twintig jaar geleden, dertig jaar geleden. Een enkeling rept zelfs over zestig jaar geleden. Gewoon even luisteren of de kabouters thuis zijn. Of even zitten – en misschien zelfs wippen – boven op de paddenstoel rood met witte stippen. Wie heeft dat niet gedaan? Ogen glinsteren bij de herinneringen die spontaan komen bovendrijven.
Lees verder onder de foto’s
Angstige momenten
Herinneringen ophalen. Dromen met de ogen open. Dat doen ruim veertig ouderen aangesloten bij Senioren Budel op een stralende dag in de Efteling. Bij binnenkomst heet Roodkapje hen welkom. De boze wolf struint nog ergens door het Sprookjesbos, vertelt het meisje aan de opgetogen ouderen. Maar geen angst: sprookjes lopen altijd goed af. De Budelnaren knikken goedkeurend. En Rein herinnert zich meteen hoe vijftig jaar geleden een angstig moment in de Efteling voor hem als vader goed eindigde. “Er stond destijds een heel hoge glijbaan in de speeltuin”, vertelt hij. “Plots waren we ons dochtertje kwijt. We zagen haar nergens meer. Paniek alom. In een flits zag ik haar bovenaan die gigantische glijbaan. Ik had echt de broek vol. Ik ben naar boven geklauterd om haar te halen. Maar of we nu naar beneden zijn gegleden of dat we terug zijn gegaan via de trap, dat weet ik niet meer.” Rein lacht en wijst naar mascotte Pardoes, die voorbij paradeert. De fitte senior rept zich achter het Efteling-narretje aan voor een foto. “Altijd leuk voor later”, knipoogt hij.
Lees verder onder de foto’s
Verstopt tussen kinderwagens
Wandelend van herinnering naar herinnering leggen de senioren uit Budel haast ongemerkt heel wat kilometers af. Bij Carnaval Festival zigzaggen de krasse gasten zich door de wachtrij naar het instapstation van het vrolijke tochtje. De rollators blijven bij de ingang, maar de stok gaat mee. De medewerkers van de Efteling zetten op verzoek de draaischijf even stil. Dat maakt het instappen een stuk gemakkelijker. Zingend en wuivend komen de ouderen uit de attractie met het aanstekelijke deuntje. Energiek rennen ze op Jokie en Jet af. De twee karakters, onderweg naar een voorstelling, deinzen wat terug voor zoveel geestdrift. Gelach alom. “Maar waar heb ik nu toch mijn rollator neergezet?”, klinkt het, als het lachen is verstomd. Een zoektocht van de hele groep heeft resultaat: verstopt tussen de tientallen kinderwagens wacht de rollator geduldig op zijn eigenaresse. En verder gaat het weer, richting Droomvlucht.
Lees verder onder de foto’s
Zoveel mogelijk plezier
Met elke stap worden de deelnemers aan het dagje Efteling enthousiaster. “Ik heb mijn dochter al geappt: ‘Hier moete hèine met de klèine’”, vertelt een trotse oma. Een ander benadrukt: “Zonder onze seniorenvereniging zouden wij hier nooit gekomen zijn. Dat verdient dankbaarheid en een groot compliment!” Verenigingsvoorzitter Jen Compen glimlacht bescheiden. Dit dagje Efteling past precies in het doel dat hij met de seniorenvereniging voor ogen heeft: mensen zoveel mogelijk plezier laten beleven. Bij Mia lukt dat: nadat ze in het Sprookjesbos al schaterlachend had plaatsgenomen op een muzikale paddenstoel, wijst ze nu op het groene slingerpad richting Fabula blij verrast naar de gigantische schildpad die tussen de bomen staat. “Ik weet niet meer precies wanneer, maar ik heb jaren geleden nog met mijn kleinzoon Bram bovenop dat beest gezeten”, meldt ze opgewekt. Als bewijs zoekt ze op haar smartphone naar de foto van destijds, die ze vervolgens aan haar goedkeurend knikkende gezelschap toont. En iets strammer dan toen stapt Mia daarna weer op de nek van het slome dier. Nostalgie ten top!
Lees verder onder de foto’s
Feest voor de smaakpapillen
De dag loopt ten einde. Het gezelschap had zich enkele uren daarvoor gesplitst in groepjes adrenalinezoekers en een groep sprookjesbewonderaars. Nu herenigen de senioren zich weer. De 72-jarige Frans van der Kruijs is clubpenningmeester en net met medereizigster Franca in achtbaan Baron 1898 geweest. Als enige van het 44 koppen tellende gezelschap. “De Python heb ik wel vaker gedaan, maar de Baron nog nooit”, vertelt Frans over zijn achtbaanavontuur. “Op dertig meter hoogte hang je enkele seconden voorover en kijk je een rokend, gapend gat in. Zo diep. Echt geweldig!” Een terras is de laatste stopplaats voordat de bus terugrijdt. Het is niet het eerste terrasje die dag. Eerder al werden er onder een parasol koffie met regenboogtaartjes en soesjes soldaat gemaakt. En tussen de middag was er ruim tijd voor de lunch. “Komen ze de bestelling opnemen, jongeman?”, vraagt iemand. “Het is hier niet zoals in het verzorgingshuis”, merkt een ander snedig op. Even later wordt er genoten van salades, pasteitjes, spareribs en een pasta verpakt in een paddenstoel. Rood met witte stippen. De Efteling, zelf ook een vitale 70-plusser, is niet alleen een feest voor ogen en oren, maar ook voor de smaakpapillen!
6 april 2024 © Tekst en foto’s: Adri van Esch – Eerder verschenen in ONS Magazine
